Αναζητώ τις παιδικές μου μνήμες ανάμεσα στα κτίρια. Το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού, με βραβείο, ένα γεμάτο κουτί τσίχλες δυόσμο.
Και η σκέψη μου πάει σε όλους εκείνους τους ξένους που περπατούν δίπλα μου. Πόσες φορές να έχουν άραγε συναντηθεί οι δρόμοι μας, χωρίς να γνωρίζουμε ο ένας για την ύπαρξη του άλλου; Άγνωστοι - γνωστοί, που απαλύναμε τον πόνο μας, βαφτίζοντας την ένδεια μινιμαλισμό και το αστικό τοπίο γεωμετρία. Όσο γράφω αφήνω τα παγάκια να λιώσουν μέσα στο ποτό μου όπως τότε που ανακάτευα το παγωτό μέσα στο μπολάκι, μέχρι η σοκολάτα και η μπανάνα να γίνουν ένα και να πέσουν με χάρη πάνω στο παντελόνι μου. Ας σκουπιστώ.
Καυλωμένες αγελάδες κατεβαίνουν νύχτα στην πόλη γιατί είναι Σάββατο και τρομοκρατούν τους περαστικούς για να γελάσουν
Για να γελάσουν και πάλι
πίσω στην φυση
χορεύουν
σε έξαλλη κατάσταση
μεθυσμένες πηδούν στο ποτάμι Τελικά έχουν πολύ πλάκα αυτές οι αγελάδες. Ο Νεκτάριος ανοίγει τα μάτια βλέπει τον εαυτό του Στον πάτο και στην επιφάνεια ταυτόχρονα Χάος Το γέλιο κόπηκε απότομα Τα ρουθούνια του στάζουν αίμα Το στόμα γεμάτο χώμα και νερό Δεν σαλεύει Τα υπόλοιπα ζωντανά - Αυτός τι είναι; - Προσπαθούν να βοηθήσουν Δεν σαλεύει Μάταια Όλα Τρέχουν απροσδιόριστα Με την φρίκη καρφωμένη στα μάτια Εκείνη τον κοιτάει και κλαίει Δεν την φίλησε στην πόλη ο μαλάκας Το ξημέρωμα ήταν ακόμα εκεί να τον προσέχει Μήπως και Περιμένει Σιωπή Ανάσα
Ροδάκινο και αιθανόλη - Ταύρος.
- Ορίστε;
- Ταύρος. Το αρσενικό της αγελάδας είναι ο ταύρος.
- Δε γαμιέσαι πρωί πρωί
